Sydney.pl - voice, video, foto


Jest to portal pokazujący wybrane wydarzenia wśród Polonii sydnejskiej oraz w Polsce.
Będziemy również zamieszczać fotogalerie z miejsc w Sydney i okolic. (Każde zdjęcie powiększa się po kliknięciu na...)
Zapraszamy do współpracy wszystkich, którzy mają coś ciekawego do zaprezentowania.
Strona non profit. Istnieje od maja 2019r
__________________________________________________________________________________________________________________________________

poniedziałek, 6 maja 2019

Krzysztof Malek - fenomenalny pianista polski mieszkający w Sydney

_________________________________________________________________________________





















___________________________________________________________________________________

Do widzenia! I powodzenia! 

Z pianistą Krzysztofem Małkiem

- tuż przed wyjazdem  z Australii na XV Międzynarodowy Konkurs Pianistyczny im Fr.Chopina – rozmawia Ela Celejewska

   Dwudziestoczteroletni, wybitnie uzdolniony pianista - Krzysztof Małek, dzięki koncertom i udziałowi w wielu imprezach słowno muzycznych jest dobrze znany sydnejskiej Polonii. Trzy lata temu zaczął studiować pianistykę w Instytucie Muzycznym w Sydney, w klasie światowej sławy pedagoga-pianisty - prof.  Victora Makarova. Wskutek nieszczęśliwych okoliczności, Krzysztof musi zmienić profesora i szkołę. Gdzie będzie kontynuował studia?... Na razie nie chce o tym mówić...

   Obecnie wyjechał już do Polski, żeby wziąć udział w Międzynarodowym Konkursie Pianistycznym im. Fr. Chopina. Na pożegnalnych koncertach życzyliśmy mu powodzenia i ...powrotu do Australi! A teraz - trzymamy kciuki za jego sukces!

 ______________________________

*Zaczynam od wieści najbardziej nas niepokojącej: opuszcza pan Australię i to na zawsze!...

KRZYSZTOF MAŁEK Czy na zawsze, tego nie powiedziałem, ale sytuacja rzeczywiście bardzo się ostatnio skomplikowała i choć byłem o krok od osiedlenia się tu na stałe, tak sprawy się ułożyły, że muszę w tej chwili wyjechać. Wyjeżdżam na Konkurs Chopinowski, potem będę w domu i będę musiał znaleźć nową szkołę gdzieś... prawdopodobnie w innym mieście, albo nawet i w innym kraju.

* Właśnie, najważniejsze! Przygotowuje się pan do Konkursu Chopinowskiego i słyszałam, że będzie się pan przygotowywał sam.

   Tak! Już od dłuższego czasu przygotowuję się sam.

*Jakie utwory ma pan przygotowane na konkurs?

   Mam szczęście, że większość utworów, które będę grał na konkursie, grałem już od wielu, wielu lat i przygotowywałem nie tylko z profesorem tu w Australii, ale jeszcze z moją stałą profesorką w Polsce - z panią profesor Manasterską. Ponieważ sytuacja jest jaka jest, w tej chwili muszę wracać do tego, co oni mówili i przypomnieć sobie każdą uwagę, którą kiedyś do mnie kierowali i jeszcze raz to wszystko zrobić...

*Tym bardziej, że jak wiemy, jury Konkursu Chopinowskiego w Polsce jest bardzo konserwatywne...

   ...jest bardzo konserwatywne, jest bardzo surowe i w pierwszym etapie jest tylko polskie. To moim zdaniem jest trudniejsze.

*Nawet jeśli jury nie będzie panu przychylne, to ma pan szansę na wielkie uznanie publiczności, która najlepiej potrafi wyczuć i ocenić prawdziwy talent, nie ograniczając go sztywnymi przepisami. Tym bardziej, że publiczność na Konkursach Chopinowskich to przeważnie muzycy! Kiedyś tak się stało z Ivo Pogorelićem, którego jury nie dopuściło do finału, natomiast był ulubieńcem publiczności. Mam nadzieję, że jeśli nie jury, to polska publiczność pozna się na pana talencie, tak jak polonijna publiczność tutaj, w Australii.

   Od jakiegoś czasu zmieniłem swoje nastawienie przed wyjazdem na ten konkurs. Zwłaszcza od momentu, kiedy zostało ogłoszone jury na etap eliminacyjny. W tej chwili nie jadę na konkurs, jadę na występ. Mam takie nastawienie: jadę zagrać koncert. Jeżeli tym kilkunastu jurorom na piętrze spodoba się - zagram następny koncert. Jeżeli spodoba się jeszcze bardziej – zagram jeszcze raz. Jeżeli będzie im się wszystko podobało - zagram ostatni etap z orkiestrą. W tej sytuacji nie można jechać z nastawieniem, że to jest konkurs, że będą osoby, które będą oceniały. Będzie dwudziestu czterech jurorów. Nie sposob jest dogodzić wszystkim. Zwłaszcza, że wszyscy oni są pianistami i utwory, które będę grać - które wszyscy będą grać - to są utwory, które niemal wszyscy jurorzy mają w swoim repertuarze...

*...i mają swoje zdanie na temat, jak należy te utwory wykonywać.

   Dokładnie! Jak mówię, nie sposób wykonać je tak, jak dwadzieścia cztery osoby by to zrobiły, bo każdy z nich zrobiłby to inaczej i nie można powiedzieć, że ten zrobi lepiej, a tamten gorzej. Dlatego: jadę na koncert i zagram jak najlepiej umiem. To jest moim celem w tej chwili. Chcę zejść ze sceny z głową podniesioną do góry, że zrobiłem co mogłem, w tej, hm... trudnej sytuacji i być szczęśliwym, że zagrałem naprawdę tak, jak chciałem to przekazać... Jeżeli chociaż jednej osobie, z tych setek tysięcy, którzy będą słyszeli, jeżeli chociaż jednej osobie to się spodoba, jakoś ją wzruszy – to będę szczęśliwy. To jest mój cel w tej chwili.

*To jest bardzo rozsądne podejście do konkursu. Ponieważ wspomniał pan o graniu z orkiestrą, który koncert pan wybrał: e, czy f-moll?

   F-moll. Dlatego, że grałem ten koncert już od wielu lat, z polskimi orkiestrami i nie tylko. Choć jest uważany, błędnie, za łatwiejszy tylko dlatego, że jest dziesięć minut krótszy niż e-moll - życzę powodzenia każdemu, kto zechce zagrać porządnie trzecią część! Dlaczego koncert f-moll? Bo czuję się pewny, grałem go, jest mi bliższy.

*Trudno w ogóle powiedzieć o muzyce Chopina, że jest łatwa, lub, że w wielkich formach coś jest łatwiejsze... Myślę, że po prostu koncert f-moll jest bardziej melodyjny. Może dlatego jest bardziej popularny i może dlatego tak ludzie uważają. Wyjeżdża pan do Polski już za parę dni...

  Tak. W najbliższą niedzielę niestety. Bardzo szybko.

*Miał pan ostatni swój koncert w konsulacie, na którym niestety nie byłam, ponieważ nie zostałam zawiadomiona (zamiast zawiadomienia o koncercie przysłano mi pana życiorys!). Bardzo żałuję... Jakie wrażenia po tym koncercie?

   Rzadko kiedy jestem zadowolony ze swoich koncertów, ale myślę, że to był udany wieczór. Był dobrze zorganizowany, pełna sala, odbiór publiczności entuzjastyczny, tak, że bardzo mnie to cieszy i pozytywnie nastraja - na dosłownie, tygodnie przed konkursem!

*Wraca pan do Polski. Czy spotka się pan ze swoją byłą profesorką, czy też  ma ona do pana żal, dlatego, że opuścił pan Akademię Muzyczną, żeby studiować w Australii?

   Nie ma żalu. I to jest jedna z tych rzeczy, za którą ją bardzo szanuję. To jest szczerze oddana profesorka, której zależy na dobru ucznia. Kiedy porozmawialiśmy, że u profesora Makarova mogę się nauczyć wielu nowych rzeczy – była jak najbardziej za tym wyjazdem. Kilkakrotnie odwiedziłem Polskę, spotkaliśmy się, wymienialiśmy doświadczenia i tak dalej. Tak, że na pewno będę z nią rozmawiał i na pewno nie muszę się tego spotkania obawiać.

*Po trzech latach studiowania u profesora Makarova, co pan może powiedzieć - czego najwięcej nauczył pana Makarov?

   Oczywiście profesor nauczył mnie wielu rzeczy, ale tej jednej rzeczy o Chopinie, za którą najbardziej jestem mu wdzięczny... to jest coś, o czym trafnie wspomniała pani na łamach Expressu Wieczornego, jakiś czas temu. Mianowicie, że utwory Chopina...

*...może ja zacytuję, bo to są moje słowa:”W wykonaniu Krzysztofa Małka utwory Chopina brzmią prawdziwie, można sobie wyobrazić, że tak właśnie - dramatycznie, głęboko i bez ulegania tanim sentymentom grał swoje kompozycje sam Fryderyk Chopin.”

   Dokładnie! Często jest mylone... ponieważ Chopin był niski, słabego zdrowia, ciagle chorował - to wszystkim wydaje się, że należy jego utwory grać smutno, sentymentalnie, cicho, wolno i tak można wymieniać i wymieniać...

*Czytałam recenzje współczesnych mu muzykologów i krytyków muzycznych - wszyscy pisali, że grał bardzo dynamicznie i po męsku.

   To był człowiek kontrastu. Przy całej słabości zdrowia, kruchości jego zdrowia fizycznego, był jedną z najsilniejszych osobowości tamtych czasów - wewnętrznie. I tego profesor mnie nauczył - żeby nie ulegać sentymentom. Tak samo jest z muzyką Rachmaninowa. Najpopularniejszy i największy błąd współczesnych wykonawców – sentymentalizm! Bo liryczne... bo Rachmaninow był bardzo lirycznym kompozytorem. Ale nie ma miejsca na sentymentalizm. To są emocje, ale emocje bardzo silnych mężczyzn.

*Opuszcza pan nas już za parę dni, do konkursu mamy jeszcze parę miesięcy, co pan będzie robił w Polsce, do którego miasta pan wraca?

   Wracam do domu, do Stalowej Woli. Będę na pewno kilka dni w Warszawie, potem wracam do domu i postaram się zapomnieć o wszystkim, co się działo przez ostatnich kilka miesięcy w Sydney i tak na poważnie zaczną się przygotowania przedkonkursowe - dopiero wtedy.

*A co po konkursie?

   Po konkursie miejmy nadzieję, że będą koncerty na całym świecie! (śmieje się) A tak na poważnie: nie jadę z nastawieniem na wygrywanie nagród. Jadę, żeby zaprezentować swoją wizję Chopina i mam nadzieję, że komuś to przypadnie do gustu i jeszcze będę miał szansę gdzieś z tym pojechać, gdzieś, komuś to zaprezentować.

*Nie tylko Chopina będzie pan grał. Utwory innych kompozytorów też ma pan w swoim repertuarze.

   Oczywiście! Od wczesnego baroku, do połowy dwudziestego wieku. Oczywiście (uśmiecha się) z wielką preferencją na utwory romantyczne.

*Wydaje mi się, że bardzo dobrze pan wybrał, bo właśnie doskonale je pan interpretuje... Ja osobiście życzę panu wielu sukcesów na całym świecie - w które nie wątpię, że będą pana udziałem. Pamiętam jak kiedyś... gdy pierwszy raz usłyszałam pana grającego, pomyślałam sobie: oto wielki prawdziwy talent! Bo nawet wśród uznanych, koncertujących pianistow dawno nie słyszałam takiej ekspresji, zrozumienia stylu, autentycznego, prawdziwego przeżycia jak w pana wykonaniu. Tak, że wierzę, że na pewno zrobi pan światową karierę – czego z całego serca panu życzę.

   Dziękuję.

*I to, co przed chwilą powiedziałam, to nie jest tylko moje zdanie, jest to zdanie wszystkich słuchaczy, po każdym pana koncercie. I chciałam powiedzieć jeszcze - jako dowcip - że nawet w komentarzach na Pulsie Polonii jest pan chwalony! Nigdy nie czytałam tam żadnej uszczypliwej uwagi względem pana!... Mam nadzieję, że kiedy już będzie pan bardzo sławny, to wróci pan do Australii na koncerty specjalnie dla nas, dla Polonii. Będziemy czekać. Załatwimy najlepszy fortepian i zapełnimy salę. Wróci pan do Australii?

   Mam nadzieję... bo jest to kraj piękny i przez ostatnich kilka tygodni miałem przyjemność zwiedzenia troszeczkę okolic - wreszcie! - po kilku latach od przyjazdu i postanowiłem sobie jedno: wrócę tu na pewno.

*Takiej obietnicy nie można złamać! Przez te trzy lata zdążył pan polubić Australię, czy wyjeżdża pan z dużym smutkiem?

   Z olbrzymim smutkiem, ale z nadzieją, że ten wyjazd nie oznacza końca i że za jakiś czas sprawy dobrze się ułożą i na pewno tutaj wrócę.

*W imieniu australijskiej Polonii, życzę panu bardzo wysokiej nagrody w Konkursie Chopinowskim, a potem wielu, wielu sukcesów na całym świecie! I wracam jeszcze raz do tego samego: proszę o nas nie zapominać - nawet jeśli będzie pan już bardzo sławny - prosimy wrócić do nas na koncerty, wszyscy przyjdziemy!

   Dziękuję ślicznie, oczywiście nie zapomnę – jakże mógłbym! Dla tak wspaniałej publiczności zawsze znajdzie się miejsce w moim kalendarzu koncertowym.

*Wobec tego - trzymamy kciuki, żeby się panu jak najlepiej udało! I czekamy na pana powrót. Dziękuję za rozmowę.

   Dziękuję i zdecydowanie – do zobaczenia!

 __________________________________________________________________________________________

 Wywiad był nadawany w radiu 2000fm oraz zamieszczony w Sydnejskim Expresie