Odsłonięcie tablicy pamiątkowej nastąpiło 10.04.11 wieczorem przed kościołem polskim N.M.P. w Marayong.
Wieczorem - żeby odpowiadało czasowi kiedy doszło do zamachu w Smoleńsku, w wyniku kórego zginęło 96 osób.
Dziś mija dziesiąta rocznica tego tragicznego dnia, w którym zginął prezydent Polski Lech Kaczyński wraz z małżonką, rząd polski, sztab wojskowy, zasłużeni Polsce działacze i artyści, załoga samolotu, ci którzy chcieli uczcić pamięć zamordowanych żołnierzy polskich w Katyniu... Cześć Ich pamięci...
Na dole znajdziecie także wspomnienie tego strasznego dnia - Małgorzaty Marii Gosiewskiej, które zamieściła dziś na facebook'u.
Odsłonięcia dokonał ksiądz dr Antoni Dudek
Krzysztof Mączyński, przemawia Vitek Skonieczny
Nasza Polonia
Przemawia konsul Daniel Groman
Mieczysław Swat
Ś.p. ksiądz Krzysztof Chwałek
Twórca tablicy artysta rzeźbiarz Piotr Ożerski i ks. Antoni Dudek
Vitek Skonieczny ze ś.p. Andrzejem Pokorskim
oraz urnę, która wraz ziemią z Katynia - przysłaną pocztą do Sydney, przez członków Rajdu Motocyklowego z Wrocławia, Komitetowi Upamiętniającemu Tragedię Smoleńską - została umieszczona w dolnej części kamienia.
A potem polonijni artyści uczcili pamięć tragicznie zmarłych we wzruszającym koncercie...
Udział wzięli: Maja Kędziora, siostra Urszula, Beata Rumianek, Józefina Samecka, Ela Stępień, Monika Zygadło, Sylwester Gładecki, Eugeniusz Kędziora, Michał Macioch, Andrzej Siedlecki, Jerzy Ścisłowski
Jedna z piosenek wykonana na koncercie...
Foto - Ela Celejewska
_______________________________________________________________________________________________
Małgorzata Maria Gosiewska
przypomniała ten straszny dzień na facebooku...
"Poranek 10 kwietnia 2010 roku. Telefon. Jacek, przyjaciel z Lublina:
halo...
- ...
- halo?
- jesteś... włącz proszę telewizor
- dlaczego? co się stało?
- włącz telewizor...
Włączyłam i zrozumiałam. Nie, nie zrozumiałam. Na chwilę mnie sparaliżowało. Straszliwie krzyknęłam. Z drugiego pokoju przybiegł zaspany Eryk. Klęczałam skulona przed telewizorem i nie byłam w stanie nic powiedzieć. Zbierałam myśli. Próbowałam przypomnieć sobie listę, jaką widziałam jeszcze niecała dobę wcześniej w Kancelarii. Kto był w samolocie? Jarosław... O Nim pomyslałam w pierwszej kolejności.
To koniec - wyszeptałam...a może tylko pomyslałam.
Obok stał Eryk. Sztywny, jak sparaliżowany. Zapytał:
- mamo, kto był jeszcze w tym samolocie?
W tej sekundzie zrozumiałam. Pytał o Ojca. Przed oczyma stanęła mi ta potworna lista. I nazwisko Jego Ojca. Tak. Było tam. Przytuliłam mocno Syna i powiedziałam - nie wiem. Bo jak powiedzieć dziecku że zginął Jego Ojciec? A może nie zginął... Może jednak Go tam nie było... Chwyciłam za telefon i zaczęłam dzwonić. Ale telefony wybierane nie odpowiadały. Nie mogły. Leżały gdzieś tam, na smoleńskiej ziemi. Chyba dopiero wtedy uzmysłowiłam sobie, co się stało. Od tego momentu działałam już jak robot, maszyna.
- Eryk, ubieramy się. Jedziemy do Pałacu.
Nie pamiętam, jak dotarłam na miejsce, gdzie zostawiłam auto, jak do środka bez przepustki wprowadziłam Eryka. Z tego dnia pamietam tylko chwile.
Pamietam, jak w Pałacu pojawił się Kote Kawtaradze, Ambasador Gruzji. Pamietam, że próbowaliśmy ustalić ostateczną listę. Pamiętam gdy dowiedziałam się, że Jarosława tam nie było i że odczułam ulgę. W chwilę potem potwierdziło się, że... że Przemek... Że Tata Eryka był w tym samolocie.
I ostateczna lista...nazwisko po nazwisku... Sławek, Olek, Władek, Basia, Paweł, Mariusz, Ola, Grazyna, Krzysztof... Czytałam po kilka razy, ale ciągle nie rozumiałam co czytam.
Żadnych emocji. Żadnych łez.
Bo jak umysł ludzki przyjąć ma coś, czego nie przyjmuje serce. Coś, co z pewnością serce by zabiło.
Ktoś powiedział, aby wyjrzeć przez okno. Zobaczyłam tłum ludzi, znicze, kwiaty. Zobaczyłam Polskę w rozpaczy, połączoną bólem. I tak było przez kolejne dni.
Kolejne wspomnienie, to droga do Smoleńska... Wylądowaliśmy w Witebsku na Białorusi. Dalej autobus. Szybka jazda do granicy z Rosją. Problemy zaczęły się w chwile po jej przekroczeniu. Nasz przejazd zaczęto spowalniać. Po jakimś czasie zrozumieliśmy dlaczego. Minęła nas kolumna samochodów z Premierem Tuskiem. Musiał być pierwszy. Pędził na spotkanie z przyjacielem. Pędził, by paść mu w ramiona.
Nas wożono jeszcze trochę po Smoleńsku, a potem przetrzymano przed bramą wjazdową. Ktoś potrzebował więcej czasu... A może chodziło o dodatkowe upokorzenie? Nie wiem. Ale wtedy właśnie zaczęto nas dzielić.
Kiedy dotarliśmy na miejsce tragedii, zobaczyłam fragmenty samolotu, porozrzucanej odzieży i ... trzy ciała leżące w błocie, przykryte brudną szmatą. I sowieckich sołdatów w długich buciorach przechodzących nad nimi jak nad kłodami drewna. Nie było ochrony prezydenckiej, nie było Flagi mojego Kraju. W błocie na rosyjskiej ziemi leżał Prezydent mojego Kraju Lech Kaczyński, Prezydent Kaczorowski i Marszałek Putra. I chociaż od jakiegoś czasu była juz tu delegacja rządowa, nie było państwa polskiego. Nie było go też w kolejnych dniach, gdy śledztwo oddano w ręce rosyjskie, gdy bezczeszczono ciała poległych, gdy upokarzano rodziny, gdy niszczono dowody zbrodni."
Odbyła się także uroczysta Msza Św. ku czci poległych pod Smoleńskiem, którą celebrował ks. Antoni Dudek...
Udział wzięli: Maja Kędziora, siostra Urszula, Beata Rumianek, Józefina Samecka, Ela Stępień, Monika Zygadło, Sylwester Gładecki, Eugeniusz Kędziora, Michał Macioch, Andrzej Siedlecki, Jerzy Ścisłowski
Jedna z piosenek wykonana na koncercie...
Foto - Ela Celejewska
_______________________________________________________________________________________________
Małgorzata Maria Gosiewska
przypomniała ten straszny dzień na facebooku...
"Poranek 10 kwietnia 2010 roku. Telefon. Jacek, przyjaciel z Lublina:
halo...
- ...
- halo?
- jesteś... włącz proszę telewizor
- dlaczego? co się stało?
- włącz telewizor...
Włączyłam i zrozumiałam. Nie, nie zrozumiałam. Na chwilę mnie sparaliżowało. Straszliwie krzyknęłam. Z drugiego pokoju przybiegł zaspany Eryk. Klęczałam skulona przed telewizorem i nie byłam w stanie nic powiedzieć. Zbierałam myśli. Próbowałam przypomnieć sobie listę, jaką widziałam jeszcze niecała dobę wcześniej w Kancelarii. Kto był w samolocie? Jarosław... O Nim pomyslałam w pierwszej kolejności.
To koniec - wyszeptałam...a może tylko pomyslałam.
Obok stał Eryk. Sztywny, jak sparaliżowany. Zapytał:
- mamo, kto był jeszcze w tym samolocie?
W tej sekundzie zrozumiałam. Pytał o Ojca. Przed oczyma stanęła mi ta potworna lista. I nazwisko Jego Ojca. Tak. Było tam. Przytuliłam mocno Syna i powiedziałam - nie wiem. Bo jak powiedzieć dziecku że zginął Jego Ojciec? A może nie zginął... Może jednak Go tam nie było... Chwyciłam za telefon i zaczęłam dzwonić. Ale telefony wybierane nie odpowiadały. Nie mogły. Leżały gdzieś tam, na smoleńskiej ziemi. Chyba dopiero wtedy uzmysłowiłam sobie, co się stało. Od tego momentu działałam już jak robot, maszyna.
- Eryk, ubieramy się. Jedziemy do Pałacu.
Nie pamiętam, jak dotarłam na miejsce, gdzie zostawiłam auto, jak do środka bez przepustki wprowadziłam Eryka. Z tego dnia pamietam tylko chwile.
Pamietam, jak w Pałacu pojawił się Kote Kawtaradze, Ambasador Gruzji. Pamietam, że próbowaliśmy ustalić ostateczną listę. Pamiętam gdy dowiedziałam się, że Jarosława tam nie było i że odczułam ulgę. W chwilę potem potwierdziło się, że... że Przemek... Że Tata Eryka był w tym samolocie.
I ostateczna lista...nazwisko po nazwisku... Sławek, Olek, Władek, Basia, Paweł, Mariusz, Ola, Grazyna, Krzysztof... Czytałam po kilka razy, ale ciągle nie rozumiałam co czytam.
Żadnych emocji. Żadnych łez.
Bo jak umysł ludzki przyjąć ma coś, czego nie przyjmuje serce. Coś, co z pewnością serce by zabiło.
Ktoś powiedział, aby wyjrzeć przez okno. Zobaczyłam tłum ludzi, znicze, kwiaty. Zobaczyłam Polskę w rozpaczy, połączoną bólem. I tak było przez kolejne dni.
Kolejne wspomnienie, to droga do Smoleńska... Wylądowaliśmy w Witebsku na Białorusi. Dalej autobus. Szybka jazda do granicy z Rosją. Problemy zaczęły się w chwile po jej przekroczeniu. Nasz przejazd zaczęto spowalniać. Po jakimś czasie zrozumieliśmy dlaczego. Minęła nas kolumna samochodów z Premierem Tuskiem. Musiał być pierwszy. Pędził na spotkanie z przyjacielem. Pędził, by paść mu w ramiona.
Nas wożono jeszcze trochę po Smoleńsku, a potem przetrzymano przed bramą wjazdową. Ktoś potrzebował więcej czasu... A może chodziło o dodatkowe upokorzenie? Nie wiem. Ale wtedy właśnie zaczęto nas dzielić.
Kiedy dotarliśmy na miejsce tragedii, zobaczyłam fragmenty samolotu, porozrzucanej odzieży i ... trzy ciała leżące w błocie, przykryte brudną szmatą. I sowieckich sołdatów w długich buciorach przechodzących nad nimi jak nad kłodami drewna. Nie było ochrony prezydenckiej, nie było Flagi mojego Kraju. W błocie na rosyjskiej ziemi leżał Prezydent mojego Kraju Lech Kaczyński, Prezydent Kaczorowski i Marszałek Putra. I chociaż od jakiegoś czasu była juz tu delegacja rządowa, nie było państwa polskiego. Nie było go też w kolejnych dniach, gdy śledztwo oddano w ręce rosyjskie, gdy bezczeszczono ciała poległych, gdy upokarzano rodziny, gdy niszczono dowody zbrodni."
__________________________________________________________________________________________________
